Stof in de mijnen & multi-culti in Sucre

Wat gaat de tijd soms toch snel! Ik kan bijna niet geloven dat er alwéér een week voorbij is. Nog maar 2,5 week te gaan.Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook wel zin begin te krijgen om terug naar Nederland te gaan. Een heerlijke, bruine boterham met kaas zou er wel ingaan! 

Het wordt ook steeds lastiger om een leuke blog te schrijven. Niet omdat ik niets interessants doe, maar juist omdat ik zoveel verschillende dingen doe. Ik wil alles tot in zoveel mogelijk detail vertellen, maar dan worden mijn verhalen weer te lang en leest niemand tot het eind... lastig. 
Maar goed, ik zal het voor nu bij de hoogtepunten van afgelopen week houden.

Op woensdag heb ik het meest indrukwekkende tot nu toe gedaan: we zijn de mijnen in geweest. Echte mijnen dus, waar gewoon wordt gewerkt, waar instortingsgevaar bestaat en waar geen daglicht binnen komt. 

's Ochtends om 9 uur moesten we bij het kantoor van de organisatie zijn. Eerst werden we meegenomen naar de "mijnwerkersmarkt". Hier kregen we uitleg over de werking en het gebruik van dynamiet en hebben we sap en cocabladeren gekocht voor de mijnwerkers. Cocabladeren worden voor van alles gebruikt, bijvoorbeeld voor thee, maar het stilt ook de honger. Daarna kregen we speciale kleding aan: laarzen, een broek, een jas, een helm met lamp en een rugzak. Toen waren we er klaar voor. Onze gids heeft zelf ook in de mijnen gewerkt, dus het was erg interessant om naar zijn verhalen te luisteren. Hij kende ook alle mensen van zijn coöperatie. Er zijn zo'n 80 coöperaties in Potosi en omgeving. 

Eenmaal bij de coöperatie aangekomen, konden we naar binnen. De ingang was erg klein. We liepen over de 'rails' voor de karretjes die worden gebruikt om de mineralen naar buiten te transporteren. De eerste 150 meter moesten we heel erg snel lopen, omdat er naast de rails geen ruimte was om aan de kant te gaan voor de karretjes. 
Je moet je dus voorstellen dat je een klein, zwart gat inloopt zonder dat je weet waar je naartoe gaat. Je loopt costant gebukt, want het 'plafond' is erg laag en onregelmatig. Met je laarzen loop je in het water en vanwege de modder zak je soms weg. Je hebt alleen een lampje op je hoofd waarmee je de 'weg' voor je zoveel mogelijk probeert te verlichten. Ik kan je vertellen dat je hartslag dan wel even omhoog schiet. En helemaal wanneer je achteraan loopt (ik dus) en je op een gegeven moment een karretje achter je hoort naderen. 

Gelukkig hebben we de 'rustplek' op tijd gehaald en kon het karretje, geduwd door twee mijnwerkers, ons passeren. De rustplek was ook de plek waar de beschermheilige van de mijnwerkers staat. Iedere vrijdag gaan de werkers hierheen om iets te drinken en even lol te hebben met collega's. Terwijl we hier zaten en we meer uitleg kregen over deze beschermheilige en het leven in de mijnen, kwamen er om de paar minuten werkers langs met volle en lege karretjes. Sommige stopten om even snel met onze gids te praten en wij werden ook iedere keer voorgesteld. Aan sommige van hem gaven we wat cocabladeren. Deze bladeren stoppen de werkers in hun wang. Het sap van de bladeren zorgt ervoor dat hun honger wordt gestild. De bladeren zijn echt hard nodig, want de mijnwerkers eten alleen voordat ze de mijn ingaan en daarna 8 uur, en soms zelfs langer, eten ze niets. 

Uiteindelijk zijn we tot 850 meter de mijn in geweest. Op dat punt hebben we ook een tijdje met een 18-jarige jongen gesproken. Het was echt schrijnend om te zien. Hij was pas 18, maar werkte al 2 jaar in de mijn. Aan alles kon je merken dat hij zich schaamde en dat hij het verschrikkelijk vond, maar volgens mij heeft hij niet echt de mogelijkheid om iets anders te doen dan het werk dat hij nu doet.
Best wel heftig allemaal. 

Op onze weg terug naar de buitenlucht liepen we achter een karretje aan, omdat dat het veiligst is. Het karretje werd door één jongen getrokken en door de ander geduwd. Om de haverklap schoten de wielen van de rails, omdat de rails op veel plaatsen kapot was. Met alle kracht die die jongens in zich hadden moesten ze het karretje dan weer op de rails krijgen. Dit was echt heel heftig om te zien, want het was bijna onbegonnen werk. 
Het uur dat we in de mijn zijn geweest, heeft echt ontzettend veel indruk op me gemaakt. Pas dan besef je hoe goed wij het allemaal hebben. 

Donderdagochtend hebben we de bus naar Sucre genomen. Het was echt de meest aftandse bus ooit en het verbaasde me dan ook niet dat we na tien minuten niet meer verder konden en we van bus moesten wisselen. Gelukkig was de tweede bus een betere bus en na een rit van drie uur kwamen we aan in Sucre. 

Vanaf het eerste moment beviel Sucre ons hartstikke goed. De sfeer was fijn, het centrum was erg mooi (eindelijk een stad met een écht mooi, oud centrum) en al het eten was heerlijk. Zo hebben we op vrijdagochtend ontbeten bij 'La patisserie' met heerlijke, Franse crêpes waardoor ik me helemaal thuis voelde. Na een wandeling door de stad en het park hebben we geluncht bij een Duits restaurantje, dus alles aan deze dag was multi-culti. Op de markt hebben we uiteindelijk nog wat Boliviaanse lekkernijen gekocht voor in de bus. 

's Avonds hebben we namelijk de nachtbus naar Cotchabamba genomen. Deze bus was gelukkig wél normaal. De ramen konden gewoon dicht, de stoelen konden naar achteren, alles was beter georganiseerd en dus voelden we ons meteen een stuk veiliger. Slapen is er alleen niet echt van gekomen, want de weg was extreem hobbelig, dus iedere keer dat je bijna in slaap viel, werd je weer wakker geschud doordat we door een enorm gat of over een enorme hobbel in de weg reden. 
Maar goed, zonder kleerscheuren kwamen we uiteindelijk om half 5 aan in Cotchabamba. Met de taxi zijn we snel naar het hostal gegaan en gelukkig werden we daar super vriendelijk ontvangen... not. De jongen die open deed, keek ons net aan alsof we gek waren geworden. Hij was echt super arrogant en met de grootste moeite wist hij ons te vertellen waar onze kamer was.

De volgende ochtend wilden we een sightseeingbus nemen. Deze bleek alleen niet te rijden op zaterdag... Het restaurant waar we wilden gaan eten, bleek gesloten te zijn... Het tweede restaurant dat ons wel goed leek, bleek bijna in te storten van ellende, dus uiteindelijk eindigden we in een groot fastfoodrestaurant. We hadden al snel door dat dit niet onze favoriete stad zou worden.

's Middags zijn we wel nog met de kabelbaan omhoog gegaan om het op een na grootste Jesusbeeld ter wereld te bewonderen, maar dat was het dan ook. We zijn maar vroeg gaan slapen en we waren allebei blij dat we de stad vanochtend weer konden verlaten. 

In eerste instantie wilden we weer de bus nemen, maar als je kunt kiezen tussen 20 uur in de bus of een half uur in het vliegtuig is de keuze niet zo heel erg moeilijk. We waren dus lekker op tijd in La Paz en hebben er een rustige middag van gemaakt. 

Morgenochtend gaat Hannah richting Peru en ga im naar Rurrenabaque. Ik ga eem driedaagse tour door de Pampas doen, een soort natuurgebied. Ben erg benieuwd hoe het gaat zijn. Het zal wel even wennen zijn om nu écht alleen te reizen, maar ik ben ervan overtuigd dat het helemaal goed gaat komen! 

Tot snel! 

Liefs, 
Margot