Er is een tijd van komen en een tijd van gaan

Na drie maanden ben ik weer terug op de plek waar het allemaal begon: Lima. Ook al heb ik in april slechts één nacht in Lima doorgebracht, het was wel het begin van mijn grote avontuur. En wat is de tijd sindsdien snel gegaan! Het voelt absoluut niet alsof ik hier drie maanden ben geweest, maar toch is het zo en nu is het écht bijna tijd om naar huis te gaan!

De afgelopen anderhalve week was nog erg leuk, actief en afwisselend! 
Vorige week maandag heb ik in de bus van La Paz naar Arequipa een Italiaans-Zwitsers meisje leren kennen (Romina) en aangezien het vanaf het begin goed klikte, hebben we de hele week samen opgetrokken. Na een reis van ruim 24 uur arriveerden we dinsdagochtend in Arequipa. Ik was vrij gaar van de lange busrit, maar na een goed ontbijt, een warme douche en wat rust was ik weer opgeladen!
Het eerste wat we hebben gedaan op onze eerste dag in Arequipa was op zoek gaan naar een activiteit voor de vrijdag. De woensdag en donderdag waren al gevuld met de Colca Canyontour, maar voor vrijdag hadden we nog niets gepland en daarom gingen we eerst daarvoor op pad. Uiteindelijk hadden we twee leuke activiteiten gevonden en konden we op ons gemak gaan luchen.

's Middags hebben we een free walking tour gedaan van bijna drie uur. Na de tour zijn we met twee andere meiden die we tijdens de tour hebben leren kennen, een hapje gaan eten in een restaurant met lokale specialiteiten. Daarna was het tijd om lekker mijn bed in te kruipen!

Zoals ik eerder al schreef, hadden we op woensdag en donderdag de Colca Canyontour. De Colca Canyon is de diepste canyon ter wereld en dus zeker een bezoekje waard. Tijdens de tour reden we door veel verschillende landschappen en we zijn tot 4900 meter gestegen. Niet zo hoog als de Chacaltayaberg, maar nog steeds hoger dan de Mont Blanc! 
Naast alle verschillende landschappen hebben we ook condors gezien, maar helaas zijn we niet echt de canyon in geweest. Dat kan blijkbaar alleen met een trek. Iets voor de volgende keer! 

Donderdagmiddag waren we rond 5 uur terug in Arequipa, precies op tijd om nog naar het klooster te gaan. Het klooster is alleen op dinsdag en donderdag tot 9 uur 's avonds open en ik wilde er heel graag naartoe bij daglicht. Dat is dus nog gelukt en het was echt prachtig! Alle muren van het klooster zijn in felle kleuren geschilderd en het is er onzettend groot, er zijn zelfs 'straten'! Tegenwoordig wordt slechts een klein deel van het klooster gebruikt aangezien er nog maar 14 nonnen zijn. 

Vrijdag was een sportieve dag! 's Ochtends zijn we gaan mountainbiken. Van 4800 meter zijn we in anderhalf uur naar 2600 meter gefietst. Dit was niet altijd even gemakkelijk, want ook deze weg was erg hobbelig en we moesten zelfs stukken door rul zand waardoor je achterwiel continue weggleed. Maar het was super gaaf, we hadden prachtig weer en een fantastisch uitzicht! 
Nadat we eenmaal veilig beneden waren, konden we ons voorbereiden op de volgende activiteit: raften! We kregen een mooi wetsuit aan en toen waren we er echt klaar voor.
Het was ontzettend gaaf en sommige stukken van de rivier waren best wel wild. Het enige nadeel waren de twee jongens in de boot. Je zou verwachten dat jongens die gaan raften er onwijs veel zin in hebben en super actief zijn. Nou, dat waren deze jongens absoluut niet. Bij de kleinste stroomversnelling hielden ze op met peddelen en hielden ze alleen nog elkaar en de boot vast. Het was best wel hilarisch om twee van die bange jongens in de boot te hebben. Op een gegeven moment kwamen we in een stroomversnelling terecht en de boot kiepte bijna om, waarbij een van de jongens kopje onder ging en de ander hem uiteindelijk uit het water wist te sjorren. Ik heb zo hard moeten lachen, want het zag er zo knullig uit. Dit in combinatie met de actie maakte het de perfecte middag! Aan het eind van de rit zijn we zelfs nog even de rivier in gesprongen voor het échte waterratgevoel. Het water was ijskoud, maar het was ook verfrissend! 

Zaterdag was busdag. Van 's ochtends half 6 tot 's avonds half 8 hebben we in de bus gezeten om van Arequipa naar Huacachina te reizen. We hebben een korte stop bij de Nazca lines gemaakt om de enorme tekenigen in de aarde te bewonderen. Huacachina is een oase in de woestijn waar je kunt sandboarden en dune buggy rides kunt doen.
We hebben beide gedaan en beide waren fantastisch. Met de dune buggy (een soort van open jeep) zijn we door de woestijn gecrosst en ik moet eerlijk zeggen dat ik niet had verwacht dat het zo heftig zou zijn. Het was net een achtbaan! Uiteindelijk stopten we boven op een zandheuvel en daar kregen we onze sandboards. Op mijn buik suisde ik naar beneden. Overal zat natuurlijk zand, maar het was zo ontzettend leuk! Uiteindelijk hebben we in de woestijn ook naar de zonsondergang gekeken. Prachtig was dat! 

's Avonds zijn we naar Paracas gereden waar iedereen vroeg z'n bed opzocht. De volgende ochtend moesten we namelijk alweer vroeg op voor de bootrit naar de Islas Ballistas. Er wordt gezegd dat de Ilsas Ballistas de Galapagoseilanden in het klein zijn, maar ik denk dat het niet echt te vergelijken is. Op deze eilanden hebben we vooral veel vogels gezien en verder een aantal zeeleeuwen. 
's Middags hebben we nog een tour door het nationale park van Paracas gemaakt. Het park, of eigenlijk de woestijn, ligt aan de zee en dus hadden we een prachtig uitzicht op de zee, de woestijn, en de golven die op de klippen sloegen, maakten het plaatje helemaal compleet.

Om middernacht kwamen we uiteindelijk aan in Lima en dat is waar ik nu ben. Morgen staat er nog een City Tour op de planning en rond 6 uur moet ik richting vliegveld.
Ik heb al een vrijwilligersorganisatie gevonden waaraan ik een deel van mijn kleren ga schenken, dus dat is ook geregeld. Een deel van mijn kleding had ik speciaal voor deze reis gekocht en ga ik in Nederland toch niet meer aandoen, dus dan schenk ik het liever hier aan een goed doel dan dat ik het in Nederland weggooi. En dan is mijn backpack niet zo zwaar! 

De hele reis is echt fantastisch geweest! Ik heb ontzettend veel gezien, gedaan en geleerd, en ik ben blij dat ik alles via deze blog met jullie heb kunnen delen. 
Ik moet wel zeggen dat ik klaar ben om naar huis te gaan. Drie maanden was lang genoeg.
Kom dus maar op met die boterham met kaas!

En tijdens de lange vlucht naar Nederland kan ik mooi na gaan denken over waar mijn volgende reis naartoe zal gaan.
Ik houd jullie op de hoogte ;-)

Liefs,
Margot